Boterbloem

Iedereen kent wel de gele boterbloem. Maar wat niet iedereen weet, is dat er meerdere soorten zijn. Al deze soorten smaken scherp en zijn licht giftig. De blaartrekkende boterbloem (de naam zegt het al) is de meest giftige van onze boterbloem soorten. De onaangename smaak zorgt er voor dat het vee er niet van eet. De giftige stoffen in de plant (vooral protoanemonine) verdwijnen na droging. Hooi met boterbloemen is na een droogperiode wel veilig voor vee.

Naast de gele soort bestaan er ook witte. Boterbloemen behoren tot de Ranonkelfamilie (Raninculuceae). Net als het speenkruid.
De boterbloem heeft geen echt bladrozet, zoals de paardebloem en het madeliefje. Het vormt vlak boven de grond een serie knoppen. Als het bovenste deel van de plant wordt afgemaaid, kunnen deze knoppen direct weer uit lopen.

Look-zonder-look

Dit plantje heeft de naam Look-zonder-look gekregen, omdat hij duidelijk naar look (=ui) ruikt, maar er niet op lijkt. Sommigen zeggen de geur van knoflook te herkennen. Het behoort ook tot een andere familie dan de ui. De familienaam is kruisbloemigen. De witte bloemblaadjes staan kruislings tegenover elkaar. De Latijnse naam is Alliaria petiolata.

Hij komt voor op voedselrijke, stikstof vrije grond bij heggen, bosranden en hakhout. Ik trof ze aan in het Tolhuispark.
De bladeren zijn dun en met een groot oppervlak. Aan de voet van de steel zijn ze hartvormig. Ze staan wijd uitgespreid om zoveel mogelijk van het weinige licht te profiteren. Maar daardoor zijn ze ook kwetsbaar voor droogte. De bloeitijd is van april tot juni.
Het Look-zonder-look is waardplant van de rups van een vlinder: het oranjetipje.

Pinksterblomkes

Dit is een van mijn lievelingsbloemen. De zachte kleuren en de fijne steeltjes hebben mij voor zich gewonnen. De pinksterbloem is lid van de kruisbloemenfamilie. De Latijnse naam is: Cardamine pratensis. Te vinden in vochtige graslanden en bossen. Je ziet ze helaas steeds minder. Graslanden van boeren bevatten steeds minder bloemen en kruiden.
De bloei is van april tot juni. Het plantje wordt 15 tot 40 cm hoog. De bloemen zijn lila of wit.
's Nachts en bij koud weer 'slapen' de bloemen. Ze sluiten zich half en buigen naar beneden.
De bladeren zijn geveerd. De stengelblaadjes zijn smaller dan die van het wortelrozet.

Slakken On the Move

De slakken zijn weer uit hun schuilplaats gekropen. Ze hebben overwinterd in spleten, onder houtstompen en stenen of tussen verdroogde bladeren. Nu de temperatuur omhoog gaat en de wereld weer groen wordt, ontwaken ze. Ze gaan op zoek naar jonge groene blaadjes. Ook mijn hosta moet het elk jaar ontgelden. 

De huisjesslak eet ook rottend materiaal, mossen en paddestoelen. De naaktslakken vreten zich met hun krachtige rasptong door aas, paddestoelen en plantenweefsels. Inclusief granen, klaver, wortelgewassen en aardappelen. 

In Nederland leven 110 soorten huisjesslakken en ongeveer 20 soorten naaktslakken. In het voorjaar vindt de voortplanting plaats. Een slak is in 2 of 3 jaar volwassen en kan ongeveer 10 jaar oud worden. Naast het opvreten van tuinplanten zijn het nuttige opruimers in de natuur.

Natuur in Paassfeer

Voor diegene die iets anders willen dan eieren zoeken: ook de natuur is in Paassfeer. Gele bloemen vallen nu extra op. Zoals de paardenbloemen. Maar ook de gele bloemen van het speenkruid fleuren de omgeving op. De Latijnse naam van speenkruid is Ranunculus ficaria. Lid van de Ranonkelfamilie. Onder andere in het Tolhuispark vormt het hele tapijten op de bodem. Het plantje is te vinden op vochtige, beschaduwde plaatsen. Bij zonneschijn openen de bloemen zich. Is het bewolkt, dan zijn ze gesloten.
Na de bloei verzamelt zich protoanemonine in de bladeren. Deze stof is giftig en veroorzaakt maag- en darmklachten. Dan kan je toch beter een Paaseitje eten.....

Bomenkap in Tolhuispark.

Al enige tijd worden er bomen omgezaagd in het Tolhuispark. Medewerkers van de gemeente Dongeradeel zijn hiermee doende. De bomen worden gesnoeid en uitgedund.

Snoeien is het kappen of zagen van takken aan bomen. Uitdunnen vindt plaats als bomen te dicht bij elkaar staan. Soms is het noodzakelijk om andere bomen van meer licht, meer ruimte en voeding te verzekeren. Ook worden bomen verwijderd die spontaan als zaailing op ongewenste plaatsen zijn gaan groeien.
Afhankelijk van de plaats waar bomen worden gekapt, wordt er een verschillende benaming gegeven:
1. de stobbe: wanner de boom dichtbij de grond wordt gekapt.
2. de knot: wanneer de boom op een hoogte van 0,5 - 2,5 m wordt gekapt.
3. "opkronen": dit is wanneer de zijtakken worden verwijderd, maar de stam intact wordt gelaten.

Voor de bezoekers van het park kan het een kaalslag lijken. Echter, op de open plekken zullen volgend voorjaar al nieuwe planten gaan groeien of zullen bomen gaan uitlopen.